Wat een opgave; Huisarts: “Jessica, je moet stemrust houden. Dat wil zeggen vier weken lang 90% minder praten op een dag”. Dat is voor normale mensen al een opgave, tel daarbij op dat ik twee kinderen onder de 6 heb die nog niet kunnen lezen en ik ben zo’n beetje de grootste liefhebber van praten ben die er in Nederland rondloopt. Het is dus ook niet gelukt.
Met als resultaat dat ik nu helemaal niet meer mag/kan praten. Over 8 dagen zijn de vier weken om en moet ik de huisarts laten weten of er verbetering is, zo niet dan gaat de KNO arts op zoek naar de oorzaak.
Komt dit nou zo ineens uit de lucht vallen?
Nee, het heeft een geschiedenis. Toen ik werd geboren huilde ik al zo schor dat mijn moeder het een opvallend geluid vond. Ze liep vanaf haar kamer naar de babykamer (zo ging dat vroeger in het ziekenhuis) en kwam tot de ontdekking dat het háár baby was die zo schor klonk. Op jessicamendels.nl staat een fragment dat ik 3 jaar ben, daar hoor je al duidelijk de heesheid in mijn stem.
Op mijn 17e ging ik naar de pabo, daar bleef mijn stemgeluid ook niet onopgemerkt en werd ik al snel naar de KNO-arts en de logopedist doorverwezen. Ik kreeg een onderzoekje met een camera door de neus om naar mijn stembanden te kijken. Daar zag de arts dat mijn stembanden niet helemaal sluiten waardoor er altijd wat ‘valse lucht’ mee komen en dat geeft dat hese geluid.
Het is een familie ’trekje’; mijn zus had het ook (in mindere mate) en dat was met logopedie en een nieuwe zangtechniek verholpen. Ook mijn vader ging naar de logopedist en kreeg een operatie om een knobbeltje weg te halen. Daarna had hij alleen in zijn drukte periode (als arties: november/december) nog last van heesheid, maar dat was met stemrust tussen de optredens door goed te doen.
Ik ging ook naar de logopedist, maar het hielp niet. Wat bleek? Doordat ik al van kinds af aan bepaalde puffers voor mijn astma gebruikte, waren mijn stembanden wat hard geworden. Daardoor hadden de oefeningen weinig tot geen effect.
Dus ook ik was in de maanden september-december wanneer ik veel evenementen moest presenteren extra schor. Na een rustige kerstvakantie met veel stemrust was de ergste heesheid meestal weer voorbij.
Door veel mensen wordt het als één van mijn handelsmerken gezien en werd/word ik mede daarom voor veel commercials gevraagd als VoiceOver.
In 2010 kreeg ik een nieuwe longarts en die bestudeerde mij eens goed op tv bij Campinglife. Dat deed hem besluiten om mij andere medicijnen voor te schrijven. Puffers die niet de bijwerking hadden dat mijn stembanden zo stug werden en ik dus minder schor ging klinken. Dat was best een verademing, ik klonk het hele jaar door hetzelfde en had niet meer zo’n vermoeide keel in drukke tijden. Maar om heel eerlijk te zijn, vond ik het ook wel eens jammer. Dat hese hoorde zo ontzettend bij mij, dat het voelde alsof ik een klein stukje van mijn identiteit kwijt was.
Er zijn zelfs wat grote merken waarvoor ik de VoiceOver altijd insprak afgehaakt, dat werd niet letterlijk zo gezegd. Maar als ik de tijdlijn terug kijk, is het wel heel opvallend dat dat allemaal rond dezelfde tijd gebeurde.
Waarom nu ineens weer schor?
Afgelopen Juni gingen Paul, de meiden en ik op vakantie. Het was heerlijk, gemoedelijk, gezellig en ook heel rustig. We volgde onze biologische klok en dat is altijd goed voor een mens.
Op 19 Juni vlogen we terug, Paul en ik hebben in het vliegtuig niet geslapen en we stonden 05:30 met onze koffers thuis voor de deur. We gingen nog snel een paar uurtjes slapen en toen begon het gewone leven weer. Ballet, school, speelafspraken, werkafspraken, verjaardagen, feestjes, oudergesprekken, telefoontjes etc etc… het leven van een werkende moeder. Die eerste avond weer thuis in Nederland dronk ik thee met een vriendin om bij te kletsen en die avond voelde ik iets in mijn keel veranderen….
Het was de stemband-vermoeidheid ik ik kende uit mijn drukke periodes van vóór 2010. Ik ging erg moe naar bed en de volgende ochtend was ik weer ouderwets schor. En dat is zo gebleven sindsdien.
Als ik een dag heb waarop ik alleen thuis werk of alleen met Ilse ben (wij kennen aardig wat gebaren door een cursus baby-gebaren) gaat het wel oké met mijn stem, maar als ik dan 20 minuten sta te praten op het schoolplein of de speeltuin, dan is dat zo vermoeiend en klink ik alsof ik vier nachten heb doorgehaald met Whisky en zware shack.
Misschien is dit het gevolg van het ‘moeder-syndroom’
Als je weinig spreekt zoals nu, heb je meer tijd om na te denken… nou bedacht ik me net of mijn stemproblemen mij misschien iets willen vertellen? Oei zweverig!
Zonder gekheid, ik ben best wel heel druk. En dat geeft niet, ik heb het altijd druk gehad. Er was een tijd dat ik voor de klas stond, dezelfde dag in de avond een dinnershow danste en daarna nog het nachtleven in ging om een item voor Haagenda tv te filmen.
Maar in die tijd zag ik dan mijn vriendinnen (de dansmeiden en collega’s uitgezonderd) gewoon niet. We stuurde wel een smsje naar elkaar of we mailde een leuke poezengrap door via msn zoals dat in die tijd ging, maar we zagen elkaar weer als het ik het rustiger had. Thuis had ik dus vanzelf stemrust.
Als ik op school was, was ik er voor mijn leerlingen. Tijdens een show was ik op het podium of in de kleedkamer en in de kleedkamer kletste we vrolijk bij, ik dacht niet aan andere dingen hooguit de volgende show en de planning daarvan.
Nu ben ik overal bereikbaar en wil ik mijn kinderen niets ontzeggen. De “tijdelijke break” die ik met mijn sociale kring had in drukke tijden toen ik nog geen kinderen had, die heb ik nu nooit.
Waarom niet? Omdat ik me daar dan schuldig over zou voelen.
Ik wil niet dat Ilse een kinderfeestje mist. Als ze wordt uitgenodigd, wil ik er alles aan doen om ervoor te zorgen dat ze kan gaan. Ik gun Eva ook eens een speelafspraak met een vriendin van de crèche, want daar geniet ze enorm van en de wereld draait niet alleen om de afspraken van haar ouders en zus. Met kinderen thuis, heb ik van nature geen stemrust. Ik praat met ze, ik lees voor en ik beantwoord al hun vragen.
Zo sta ik dus via whatsapp tijdens het duwen van de schommel in de speeltuin een playdate voor de volgende dag te plannen. Ik regel een logeerpartij voor de eerst volgende schoolvakantie bij oma, bestel 4 cadeautjes voor de kinderpartijtjes die alleen dat weekend al op de agenda staan. Vraag aan de buurvrouw hoe het nu gaat na die zware bevalling en geef haar een paar goeie borstvoeding-tips omdat ze er om vraagt (echt). En ik neem de telefoon op om een doos Illie Billie boeken te kunnen verkopen. Zucht…
Als ik mijn lijf was, zou ik ook de kont in de kribben gooien. Alleen doet mijn lijf niet de spreekwoordelijke kont, maar mijn meest belangrijke tool: MIJN STEM.
Dus de knop is om, ben afspraken aan het afzeggen waarbij ik moet spreken en ik praat niet.
Sinds gisterochtend 09:15 heb ik slechts 10 zinnen gesproken en dat zorgt voor best uitdagende situaties 🙂
Vanmorgen waren de meisjes nog lang niet toe aan opstaan, terwijl ze om 19:50 in bed lagen en Ilse om 20:00 echt sliep. Probeer ze in de ochtend maar eens te motiveren zonder te praten…. dat is knap lastig kan ik je inmiddels vertellen!
Om 08:00 uur waren ze nog niet klaar en ik moest het ontbijt en de lunch nog maken. Ik dacht bij mezelf:
“Het is niet gelukt vandaag, we komen te laat. Punt. Laat het los. Geaccepteerd.” Ik mailde de juf mijn excuus en dat we eraan kwamen en zette de routine voort. We arriveerde om 08:50 op school, 20 minuten te laat.
Dus als je me de komende tijd tegen komt, zal ik lief lachen en zwaaien, maar een gesprekje zit er even niet in.
Geschreven berichtjes kunnen wel, die lees ik dan wanneer het me uitkomt en niet in bad of de speeltuin of tijdens het koken. Mijn mantra:”Één ding tegelijk”
Liefs Jessica…
Herkenbaar? Wil je me wat vragen of heb je een gouden tip? Laat een berichtje achter hieronder
of via Instagram of Facebook.
Foto’s: IMV-Fotografie
Meer persoonlijke verhalen lezen? Ik schreef ook mijn verhaal over de diagnose (zwangerschaps)suiker.